Het klikspaanoor van de juf
Zoals ik al eerder vermeld heb, zijn de kinderen in mijn klas t.o.v. elkaar weinig verdraagzaam. Ze komen regelmatig 'klikken' over elkaar.
'Juf, N. steekt zijn tong uit naar mij.'
'Juf, G. doet het helemaal verkeerd.'
'Juf, J. let niet op.'
'Juf, T. poetst de ramen niet, ze gooit alleen maar met de sponsen.'
...
Beeld je eens in, 24 kleuters in een kleuterklas waarvan de helft wel iets komt vertellen over een ander aan de leerkracht. Ik werd er helemaal gek van!
Ik had al op verschillende manieren geprobeerd om de kinderen bij te brengen dat ze meer met zichzelf moesten bezig zijn i.p.v. anderen, dat klikken niet fijn is en ook niet nodig want de juf ziet alles, dat niet alle kindjes het leuk vinden als er over hen wordt geklikt,...
Niets hielp! Toen kwam ik op het idee om de kinderen die kwamen klikken gewoon te negeren, doen alsof ik ze niet hoorde. Als de kinderen geen aandacht meer krijgen van mij, geven ze het klikken misschien wel op.
Maar hoe zou ik dit aanpakken? Ik moest de kinderen toch eerst even op voorhand toelichten, anders zouden ze het helemaal niet begrijpen. Maar is het niet de taak van een juf om te luisteren naar wat haar kinderen te vertellen hebben? Stel nu dat er iets ergs gebeurt, zoals een valpartij of een kindje dat iemand anders bijt. Als een ander kind dit tegen mij vertelt, dan is dit toch ook een vorm van klikken?
Na lang nadenken en na lang wikken en wegen kwam ik op het idee van het klikspaanoor.
Maandagochtend tijdens het onthaal vertelde ik het volgende verhaal aan de kleuters.
'Wisten jullie dat er in een oor, verschillende kleine oortjes zitten? Ik heb een roepoor, waarmee ik roepende kindjes hoor, ik heb een fluisteroor, waarmee ik fluisterende kindjes hoor, ik heb een weenoor waarmee ik wenende kindjes hoor,... Ik heb ook een klikspaanoor, waarvoor zou dat dienen? Juist ja, voor de kindjes die komen klikken.
Alleen, in ons klasje zitten hier wel veel klikspanen! Elke avond had ik oorpijn van al die klikspanen die alles komen zeggen tegen mij. Ik vond dat helemaal niet leuk. Dus ik ben naar de dokter gegaan en heb hem alles verteld. De dokter vertelde dat hij me kon helpen, weten jullie hoe? Hij heeft mij geopereerd en mijn klikspaanoor weggenomen!
Dus nu hoor ik niet meer wat klikspanen zeggen. J., probeer maar om eens iets te zeggen over een ander kindje. Oei J., ik hoor je niet, wat zeg je? Je lippen bewegen wel maar ik hoor echt niet wat je zegt! Wauw, zalig dat de juf nu niet meer naar klikspanen kan luisteren!
Zeg maar, ik heb wel tegen de dokter gezegd dat hij mijn waarschuwoortje moest laten staan. Kennen jullie dat, een waarschuwoortje? Ons waarschuwoortje ligt vlak naast ons klikspaanoortje en de dokter moest heel voorzichtig zijn dat hij dat niet mee weg deed.
Mijn waarschuwoortje dient voor de kindjes die me komen waarschuwen, zoals wanneer een ander kindje pijn heeft, of wanneer een ander kindje werd gebeten door iemand,...
Dus ik heb wel nog een waarschuwoortje, maar geen klikspaanoortje meer.'
De kinderen luisterden allemaal heel aandachtig en zijn er echt van overtuigd dat ik geen klikspaanoor meer heb. Als er nu nog een kindje komt klikken, dan kijk ik raar, hou mijn hand aan mijn oor en zeg: 'Wat zeg je N., ik hoor je niet!'
Meestal zegt er dan een ander kindje: 'Ben je het vergeten? De juf is haar klikspaanoor toch kwijt dus daarom kan ze je niet horen!'
Ik moet eerlijk toegeven dat het klikken fel vermindert is! Ze krijgen toch geen aandacht meer als ze komen klikken en ze vinden het allemaal grappig dat ik niet meer zo goed hoor. De kinderen voelen zich nog steeds gewaardeerd en ik maak op een positieve manier een eind aan hun geklik. Ze zijn ook meer met zichzelf bezig en zijn ook veel verdraagzamer naar elkaar toe. Ze weten dat de juf wel ingrijpt als het echt uit de hand loopt en dat het niet hun taak is om alles en iedereen in het oog te houden maar de taak van de juf.
Het klikspaanoor valt zeker in de smaak bij ons op de kleuterschool! Laatst was er een kleuterleidster naar de dokter en de kinderen vroegen wat ze daar ging doen. Ik vertelde dat die juf ook haar klikspaanoor ging weghalen, net zoals ik. Een andere kleuterjuf kwam tijdens de rij aan mij vragen of mijn kindjes ook zo veel klikten (waar haar kleuters bij stonden). Ik vertelde haar dat het vroeger bij mij ook was maar nu niet meer omdat ik naar de dokter ben geweest en die heeft mijn klikspaanoor weg gehaald.
De kleuterjuf vertelde aan haar kindjes dat zij misschien ook beter eens naar de dokter kon gaan dan.
Momenteel heeft er dus geen enkele juf in de kleuterschool nog haar klikspaanoor.
Ik had al op verschillende manieren geprobeerd om de kinderen bij te brengen dat ze meer met zichzelf moesten bezig zijn i.p.v. anderen, dat klikken niet fijn is en ook niet nodig want de juf ziet alles, dat niet alle kindjes het leuk vinden als er over hen wordt geklikt,...
Niets hielp! Toen kwam ik op het idee om de kinderen die kwamen klikken gewoon te negeren, doen alsof ik ze niet hoorde. Als de kinderen geen aandacht meer krijgen van mij, geven ze het klikken misschien wel op.
Maar hoe zou ik dit aanpakken? Ik moest de kinderen toch eerst even op voorhand toelichten, anders zouden ze het helemaal niet begrijpen. Maar is het niet de taak van een juf om te luisteren naar wat haar kinderen te vertellen hebben? Stel nu dat er iets ergs gebeurt, zoals een valpartij of een kindje dat iemand anders bijt. Als een ander kind dit tegen mij vertelt, dan is dit toch ook een vorm van klikken?
Na lang nadenken en na lang wikken en wegen kwam ik op het idee van het klikspaanoor.
Maandagochtend tijdens het onthaal vertelde ik het volgende verhaal aan de kleuters.
'Wisten jullie dat er in een oor, verschillende kleine oortjes zitten? Ik heb een roepoor, waarmee ik roepende kindjes hoor, ik heb een fluisteroor, waarmee ik fluisterende kindjes hoor, ik heb een weenoor waarmee ik wenende kindjes hoor,... Ik heb ook een klikspaanoor, waarvoor zou dat dienen? Juist ja, voor de kindjes die komen klikken.
Alleen, in ons klasje zitten hier wel veel klikspanen! Elke avond had ik oorpijn van al die klikspanen die alles komen zeggen tegen mij. Ik vond dat helemaal niet leuk. Dus ik ben naar de dokter gegaan en heb hem alles verteld. De dokter vertelde dat hij me kon helpen, weten jullie hoe? Hij heeft mij geopereerd en mijn klikspaanoor weggenomen!
Dus nu hoor ik niet meer wat klikspanen zeggen. J., probeer maar om eens iets te zeggen over een ander kindje. Oei J., ik hoor je niet, wat zeg je? Je lippen bewegen wel maar ik hoor echt niet wat je zegt! Wauw, zalig dat de juf nu niet meer naar klikspanen kan luisteren!
Zeg maar, ik heb wel tegen de dokter gezegd dat hij mijn waarschuwoortje moest laten staan. Kennen jullie dat, een waarschuwoortje? Ons waarschuwoortje ligt vlak naast ons klikspaanoortje en de dokter moest heel voorzichtig zijn dat hij dat niet mee weg deed.
Mijn waarschuwoortje dient voor de kindjes die me komen waarschuwen, zoals wanneer een ander kindje pijn heeft, of wanneer een ander kindje werd gebeten door iemand,...
Dus ik heb wel nog een waarschuwoortje, maar geen klikspaanoortje meer.'
De kinderen luisterden allemaal heel aandachtig en zijn er echt van overtuigd dat ik geen klikspaanoor meer heb. Als er nu nog een kindje komt klikken, dan kijk ik raar, hou mijn hand aan mijn oor en zeg: 'Wat zeg je N., ik hoor je niet!'
Meestal zegt er dan een ander kindje: 'Ben je het vergeten? De juf is haar klikspaanoor toch kwijt dus daarom kan ze je niet horen!'
Ik moet eerlijk toegeven dat het klikken fel vermindert is! Ze krijgen toch geen aandacht meer als ze komen klikken en ze vinden het allemaal grappig dat ik niet meer zo goed hoor. De kinderen voelen zich nog steeds gewaardeerd en ik maak op een positieve manier een eind aan hun geklik. Ze zijn ook meer met zichzelf bezig en zijn ook veel verdraagzamer naar elkaar toe. Ze weten dat de juf wel ingrijpt als het echt uit de hand loopt en dat het niet hun taak is om alles en iedereen in het oog te houden maar de taak van de juf.
Het klikspaanoor valt zeker in de smaak bij ons op de kleuterschool! Laatst was er een kleuterleidster naar de dokter en de kinderen vroegen wat ze daar ging doen. Ik vertelde dat die juf ook haar klikspaanoor ging weghalen, net zoals ik. Een andere kleuterjuf kwam tijdens de rij aan mij vragen of mijn kindjes ook zo veel klikten (waar haar kleuters bij stonden). Ik vertelde haar dat het vroeger bij mij ook was maar nu niet meer omdat ik naar de dokter ben geweest en die heeft mijn klikspaanoor weg gehaald.
De kleuterjuf vertelde aan haar kindjes dat zij misschien ook beter eens naar de dokter kon gaan dan.
Momenteel heeft er dus geen enkele juf in de kleuterschool nog haar klikspaanoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten